animula, vagula, blandula...

Animula vagula, blandula    

                                 
Animula vagula, blandula, 
hospes comesque corporis, 
quae nunc abibis in loca;
pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles, 

                   dabis iocos.


(Adriano, a la memoria de Antinoo)



Ay, almina mia, chiquirritina,
que flotas, errante,
por encima de todo;
vagabunda e incierta;
delicada, dulce, cariñosa;
encantada
con la tierna blandura de la molicie.

Ay, mi almina, chiquirritina,
que te alojas, huesped;
y eres dulce compañera,
confidente de los secretos
de mi cuerpo.

¿A dónde irás, en tu retiro?
¿A qué lugares partirás?

Almina pálida,
marchita; 
con la palidez del cuerpo abandonado,
cadavérica y de cera. 
Almina yerta y fría; 
almina mía , chiquirritina; 
desnudina; 
abocada 
a una vejez prematura.

¿A dónde? ¿A dónde irás?

Allí donde vayas, ni siquiera 
te podrás dedicar 
a los juegos, ni a las gracias,
ni a las inocentes bromitas,
que compartimos en vida.

Ay, almina mía, chiquirritina. 
Mi amado febo, Antinoo,
-que te precedió en su marcha -
estará allí contigo.

Y este cuerpo mío
será, entretanto, 
vagabundo, blando,
marchito,
rígido...
abandonádamente solo y desnudo.



 © agf/02.02.2mil10

              ***

                                   
   Al menos confío que permanezca por siempre viva y respetada LA POESÍA.



###

Comentarios

Entradas populares