Animula vagula, blandula


...

Animula vagula, blandula

Animula vagula, blandula,
hospes comesque corporis,
quae nunc abibis in loca;
pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles,
dabis iocos.

(Adriano, a la memoria de Antinoo)

Ay, almina mia, chiquirritina,
que flotas, errante,
por encima de todo;
vagabunda e incierta;
delicada, dulce, cariñosa;
encantada
con la tierna blandura de la molicie.

Ay, mi almina, chiquirritina,
que te alojas, huesped;
y eres dulce compañera,
confidente de los secretos
de mi cuerpo.

¿A dónde irás, en tu retiro?
¿A qué lugares partirás?

Almina pálida,
marchita;
con la palidez del cuerpo abandonado,
cadavérica y de cera.
Almina yerta y fría;
almina mía , chiquirritina;
desnudina;
abocada
a una vejez prematura.

¿A dónde? ¿A dónde irás?

Allí donde vayas, ni siquiera
te podrás dedicar
a los juegos, ni a las gracias,
ni a las inocentes bromitas,
que compartimos en vida.

Ay, almina mía, chiquirritina.
Mi amado febo, Antinoo,
-que te precedió en su marcha -
estará allí contigo.

Y este cuerpo mío
será, entretanto,
vagabundo, blando,
marchito,
rígido...
abandonádamente solo y desnudo.

(Alfredo Escalada/02.02.10)
..........................................................
...

Comentarios

Entradas populares